Beschrijving
Voor een goed leven na hersenletsel
Na niet-aangeboren hersenletsel is het behouden en benutten van het eigen sociale netwerk één van de belangrijkste manieren om te werken aan herstel; en het voorkomen van sociaal isolement. Het inschakelen en in stand houden van zo’n netwerk is één van vele uitdagingen waarvoor de mantelzorgers van mensen met hersenletsel komen te staan.
De realiteit van zo’n netwerk wordt in deze publicatie voelbaar en zichtbaar gemaakt via de ervaringen van Ger Monden, Ellen Witteveen en een groot aantal van hun familieleden, vrienden, collega’s en buren.
Ger liep twaalf jaar geleden door een fietsongeluk ernstig hersenletsel op. Ellen werd daardoor naast partner ook mantelzorger. Zij combineert dit met een baan als docent en onderzoeker bij de Hogeschool Utrecht. Het verhaal van Ellen en Ger laat zien dat een leven met hersenletsel soms zwaar is, maar dankzij het gezamenlijk dragen van de verantwoordelijkheid, ook zinvol en gezellig kan zijn. Dat vraagt van alle betrokkenen liefde, geloof in herstel, creativiteit, vasthoudendheid, energie en investering in goede onderlinge relaties.
Het netwerk van Ger en Ellen is het resultaat van een lang leerproces. Andere mantelzorgers en leden van steunende netwerken kunnen zich eraan spiegelen en hun voordeel doen met de praktische adviezen die uit de ervaringen van dit netwerk zijn afgeleid. En professionals krijgen hopelijk meer oog voor de situatie van deze mantelzorgers en voor de mogelijkheden om hun netwerken te ondersteunen.
